Dizartri, anlaşılır ve açık bir konuşma yeteneğinin azalmasıdır ve çoğunlukla ağızda yuvarlama tarzı konuşma şeklinde tanımlanır. Konuşma sisteminde bir ya da daha fazla koordinasyonsuzluk ve zayıflık sonucu oluşur.

Konuşmanın bileşenleri 5 başlık altında incelenebilir:

1. Artikülasyon: Dil ve dudakların sesleri tam ve net olarak üretebilmesidir.
2. Fonasyon: Ses telleriyle ses çıkarma becerisidir.
3. Respirasyon: Tek nefeste normal sayıda sözcük söyleyebilme ve sesin gürlüğünü kontrol edebilme için uygun nefes alma ve verme becerileridir.
4. Rezonans: Ciğerlerden gelen havanın konuşma için ağız ve burundan geçmesi ve seslerin artiküle edilmesidir, bu da ses kalitesini belirleyen etmenlerdendir.
5. Prozodi: Konuşmanın ton ve ritmidir.

• Kısa nefes kullanımı
• Nefesli ses ya da fısıldama
• Sesin gürlüğünde azalma
• Yüz, dudak ve/veya dil kaslarında zayıflık
• Burundan hava kaçışına bağlı burunsu (nazal) kalite
• Monoton konuşma
• Ağız hareketlerinde yavaşlık
• Salya akması
• Çiğnemenin ve yutma becerisinin bozulması
• Seste gerginlik

Konuşmanın netliği terimi, genellikle hastanın konuşma seslerinin ne kadar anlaşılır ve açık olduğuna işaret eder.

Anlaşılırlığın geliştirilmesinde yaygın stratejiler:

• Konuşurken yavaşlama- bu durum, dinleyicinin konuşmaya başlama ve bitişini anlamasını kolaylaştırır.
• Her bir kelimeyi aşırı derecede vurgulama – konuşmanın anlaşılırlığını arttırır.
• Konuşmaya başlamadan önce derin nefes alma- konuşmanın daha gür olmasını sağlar ve nefesin kısalmasını azaltır.
• Konuşurken oturma-nefes almak için daha az efor sarfedilmesini sağlar.